kadm. Włodzimierz Steyer
zapomniany obrońca Helu
"Polska to wielka rzecz!"
„Bądźcie przygotowani na długą niewolę,
pamiętajcie jednak, że Polska to wielka rzecz.
Nadejdzie czas, że jeszcze tu wrócicie…”
kadm. Włodzimierz Steyer
Hel 2 października 1939 r.
Włodzimierz Brunon Steyer, pseud. Brunon Dzimicz, urodził się 15 lipca 1892 r., a zmarł 15 września 1957 r.
Urodzony w Montrealu, syn Włodzimierza i Tekli.
W 1913 r. ukończył Korpus Marynarki
w Petersburgu. Służył w Rosyjskiej Marynarce Wojennej. Po ukończeniu kursu artylerii morskiej został zaokrętowany na lekki krążownik „Askold”. Na tym krążowniku służył w działaniach na Oceanie Spokojnym i Indyjskim oraz na Morzu Śródziemnym.
W 1919 r. przyjechał do odrodzonej Polski
i 1 grudnia 1919 r. został przyjęty do Polskiej Marynarki Wojennej w stopniu kapitana marynarki, następnie został zastępcą komendanta Portu Wojennego.
W latach 1921 – 1926 pływał z kursantami jako dowódca ORP „Generał Haller”, następnie został dowódcą ORP „Generał Piłsudski” oraz później dowódcą ORP „Mazur”. W późniejszych latach pełnił funkcję komendanta Portu Wojennego Gdynia Od 1 września do 1 października 1939 r. współdowodził obroną Półwyspu Helskiego.
2 października 1939 r. po kapitulacji komandor Steyer zwrócił się do marynarzy i żołnierzy:
„Bądźcie przygotowani na długą niewolę. Pamiętajcie, Polak powinien mieć swój honor. Nadejdzie czas, że jeszcze tu wrócimy”.
Od 1939 do 1945 roku przebywał w niewoli niemieckiej.
Po powrocie do Polski został wcielony do Marynarki Wojennej. W 1946 r. został mianowany kontradmirałem, a w lutym 1947 r. wyznaczony na dowódcę Marynarki Wojennej.
W 1950 r. został przeniesiony w stan spoczynku, za sprzeciw ówczesnej władzy. Z powodu represji i braku środków do życia podjął pracę w Powszechnej Kasie Oszczędności. Pod koniec lata 1957 r. w czasie tzw. „odwilży” otrzymał mieszkanie we Wrzeszczu i honory generalskie.
W latach 30. Włodzimierz Steyer rozpoczął twórczość beletrystyczną początkowo pod pseudonimem Brunon Dzimicz, a od 1947r. pod własnym nazwiskiem. Był autorem artykułów z zakresu: taktyki działań morskich, techniki, uzbrojenia Marynarki Wojennej oraz historii wojen morskich.
Tłumaczył z języka rosyjskiego literaturę fachową oraz był autorem książek o charakterze autobiograficznym. Napisał: „Samotny krążownik” (1934), „Skaza marynarska” (1937), „Eskadra niescalona” (1939), „Przygody mata Moreli” (1947) oraz „Samotny Półwysep” (1957).
Kontradmirał Włodzimierz Steyer zmarł 15 września 1957 r. w szpitalu Marynarki Wojennej w Oliwie. Został pochowany ze wszystkimi honorami na cmentarzu Obrońców Wybrzeża w Gdyni – Redłowie.
Imię kontradmirała Włodzimierza Steyera noszą: Szkoły Podstawowe w Krokowej i Władysławowie ulice w Gdyni, Helu, Władysławowie, Pucku, Świnoujściu i Ostrołęce Do rozformowania w 2006 Jego imię nosiła 9 Flotylla Obrony Wybrzeża na Helu, a od 2008 jest patronem Skansenu Fortyfikacji II Rzeczpospolitej w Jastarni.
